Između Marsa i Jupitera se nalazi pojas asteroida koji se sastoji od hiljada i hiljada komada stenja i metala. Najveći asteroid je Ceres promera 1.000 km, što je oko 1/12 promera i 1/2000 težine Zemlje. Ostali asteroidi su mnogo manji, neki nisu veći od krupnijeg zrna peska. Od dana kada su otkriveni asteroidi, nameće se jedno pitanje: jesu li to ostaci planete koja je nestala u eksploziji?Istorija asteroida je počela još mnogo godina pre njihovog otkrića. Nemački matematičar Johann Titius je 1766. god. opazio određenu matematičku pravilnost u udaljenosti planeta od Sunca. Ta otkrića je posle kratkog vremena objavio Johann Bode, a ona su postala poznata pod nazivom Titius-Bodeov zakon. Zakon kaze sedeće: redosledu brojeva 0, 3, 6, 12, 24, 48, 96 svaki je broj, osim prva dva, dvostruko veći od prethodnoga. Ako svakom broju dodamo 4, dobijamo redosled brojeva 4, 7, 10, 16, 28, 52, 100. Ako pretpostavimo da je udaljenost Zemlje od Sunca označena brojem 10, onda ostali brojevi u nizu označavaju udaljenost ostalih planeta od Sunca. Udaljenost Merkura i Venere je označena brojem 4, odnosno 7, Marsa brojem 15 (po Titius-Bodeovom zakonu blizu broja 16), Jupitera brojem 52, a Saturna 95 (blizu 100). No, ni jednoj planeti ne pripada broj 28 između Marsa i Jupitera, koji predvida Titius-Bodeov zakon.
U nemačkom gradu Lilienthalu se 1800. god. sastala grupa astronoma s namerom da otpočnu potragu za izgubljenom planetom. Svaki astronom je trebao istražiti određeno područje, ali i pre nego što se ta sarnozvana »nebeska policija« dala na posao, sicilijanski astronom Giuseppe Piazzi je objavio đa je 1. januara 1801. god. slučajno otkrio traženu planetu. Novoj planeti je dao ime »Ceres«: Ceres je bio mnogo manji od ostalih planeta i nije bio vidIjiv golim okom. Od zvezde se razlikovao jedino po tome što se kretao, a njegova putanja je odgovarala putanji planete za kojom se tragalo.
Godinu dana kasnije je jedan astronom iz grupe ponovno opazio Ceres ali je otkrio još jedanu minijaturnu planetu u obliku svetle tačke, koji je između Marsa i Jupitera kružila oko Sunca. Otkrivač Heinrich Olbers je novom nebeskom telu dao ime »Pallas«. Po njegovom mišljenju je postojao samo jedan razlog da su se ta dve planete nalazile na mestu gdje su Titius i Bode predvideli postojanje planete: na tom mestu je nekad postojala planeta koja je nestala u eksploziji. Uvođenjem fotografije u istraživanje zvezda u kratkom vremenu je otkriveno mnogo novih asteroida. Pri snimanju se biralo dugo vrijeme osvetljenja, zbog čega su asteroidi u pokretu izgledali poput svijetlih mrlja, za razliku od nepokretnih zviezda, koje su se vidjele kao svetle tačke. Danas je poznato oko 2.000 asteroida, ali njihov broj se procenjuje na najmanje 100.000 samo u pojasu između Jupitera i Marsa.
Jesu li asteroidi ostaci planete koji je nestala u eksploziji ? O tome se mnogo raspravljalo i jedna teorija kaže da su asteroidi gradivni elementi iz kojih bi tek trebao nastati planeta, a druga da su to ostaci planete koja je nestala u katastrofi. Postoji i mišljenje da se planeta sudarila s Jupiterom ili da je pogodila neka kometa.
Tek u XX veku, ovaj uništeni objekat nazvan je Faeton, prema liku iz grčke mitologije čije ime znači "blistavi". Faeton je bio sin boga sunca Heliosa, za koga se verovalo da vozi sunčeve kočije preko neba svakog dana, uzrokujući svetlost i toplotu neophodnu ljudima da prežive.
Jednog dana, Helios je Faetonu uslišio molbu da mu da kočije da ih sam provoza. Međutim, nevešt u kontrolisanju konja, sve je pošlo naopako i Zemlja je bila u opasnosti da bude spržena. Veću tragediju sprečio je Zevs, koji je svojim munjama pogodio kočije, usled čega je Faeton ispao iz njih i poginuo.
Neke teorije tvrde da je Faeton prije ekplozije bila planeta sličana zemlji na kojoj su vladali idealni uslovi za život. Čak se ide i dalje i tvrdi da je ta planeta bila dom napredne civilizacije koja nas je posećivala u antičko doba, te je nekoliko generacija Faetonaca ostalo živeti na Zemlji.
Нема коментара:
Постави коментар