ATILA 406. - 453. Jedan od najvećih osvajača u istoriji i najčuveniji među varvarskim vođama u doba seobe naroda. Postoji legedna koja kaže kako je Atila u stvari bio mač Marsa i da druge varvarske vođe nisu mogle kralja Huna pogledati ravno u oči, a da se pri tome ne pokolebaju u svojim namerama. Sigurno je da je Atila bio interesantna osoba, što je najbolje opisao Edward Gibbon u knjizi Istorija uspona i pada Rimskog Carstva Opis glasi: velike glave, crnokos, bele puti, nizak, očiju udubljenih u lobanju, ravnog nosa, s nekoliko dlaka na bradi, širokih ramena, kratkog četvrtastog tela, nervoznih pokreta. Zasigurno je da je posle smrti svog ujaka Ruasa vladao zajedno sa svojim starijim bratom Bledom od 434. pa sve do 445. godine kada je ubio brata. Nakon toga vlada sam. Ujedinio je sva hunska plemena i narode od Volge do Germanije. Sedište njegove države koja se protezala od Danske do Panonije, od Laponije i Rajne do Kaspijskog jezera pa sve do Kine bilo je u ugarskoj nizini, nedaleko današnjeg Tokaja. Glasine o Atilinim kanibalističkih sklonostima nikada nisu potvrđene, a navodno je pojeo dva svoja sina.
Njegovu vlast priznavala su mnoga plemena Germana, Sarmata, Slovena i Turaka. Godine 441. opustošio je Meziju, Ilirik i Trakiju, a 447. dosegao je Termopile i devastirao sve zemlje između Crnog mora i Sredozemlja te porazio vizantijskog cara Teodozija II i naterao ga na plaćanje danka. Došavši u sukob sa zapadnorimskim carem Valentijanom III, koji koji mu je odbio dati svoju sestru Honoriju za suprugu, pokušao je 451. osvojiti Galiju kada ga je pobijedio zapadnorimski vojskovođa Aecije zajedno s Teodorikom I, kraljem Vizigota na Katalunskim poljima. Nakon toga povukao se u današnju Mađarsku. Godine 452. krenuo je u osvajački pohod na Italiju kada je razorio Akvileju, zauzeo više gradova, opustošio dolinu Pada i stigao do Mincia gdje mu je ususret došao papa Leon I. Samo zahvaljujući papi Leonu I Rim je spašen od razaranja. Epidemije i glad prisilili su Atilu da napusti Italiju. Konstantinopolj je pak nakon poraza bizanstkog cara Teodozijusa II spašen samo stoga što je hunska vojska, koju je prvenstveno činila pješadija, bila posve nedorasla i neopremljena za opsadu tako velikog grada.
Atila je umro na dan svog venčanja, iako je već imao velik broj žena. Uzeo je novu, mladu, devojku. Zvala se Idilco. Dan venčanja protekao je u žestokom opijanju i slavlju. Pijan i požudan kada je pala noć mladu je odveo u svoje odaje. Nađen je mrtav naredno jutro, a nova mlada drhatala je od straha dok je pored nje ležao mrtav veliki hunski vođa. Navodno je umro od prekomerne doze alkohola i jakog krvarenja iz nosa premda postoje i pretpostavke kako je smrt bila nasilna. Sahranjen je, prema legendi, u tri kovčega: zlatnom, srebrnom i gvozdenom. Nakon njegove smrti hunska se država raspala. Mesto njegova pokopa je nepoznato. Pretpostavlja se da je pokopan na području današnje Vojvodine zajedno s velikom količinom opljačkanog blaga, no za to ne postoje nikakvi konkretni dokazi. U više navrata se pokušalo da se otkrije njegov grob, ali je do sada sve ostalo samo na pokušajima.
Jedna od teorija je da je sahranjen kod Sremske Mitrovice, da je skrenut tok Tise da bi ga smestili u korito reke, druga da su skrenuli rečicu Dunavac koja se ulivala kod ušća Save u Dunav sa novobeogradske strane. Ima i teorija da su mu čak spalili telo stavili ga u čamac i pustili niz Tisu...
Нема коментара:
Постави коментар